Celem artykułu jest przedstawienie politycznych aspektów działalności NATO w zakresie realizacji planów obrony kolektywnej, której celem ma być zwiększenie intensywności ćwiczeń wojskowych prowadzonych na wschodniej wance Sojuszu, rozbudowa infrastruktury sojuszniczej oraz rozmieszczenie baz ze sprzętem na wschodniej wance NATO. Elementem, który ma spajać działania logistyczno-organizacyjne Sojuszu, było powołanie w ramach Sił Odpowiedzi NATO (NATO Response Force) Sił Natychmiastowego Reagowania (Very High Readiness Joint Task Force, VJTF), często przez publicystów i polityków zwanych „szpicą” NATO. Elementem „szpicy” są Jednostki Integracyjne Sił Sojuszu (NATO Force Integrations Units NFIU). Mają one koordynować współdziałanie sił zbrojnych kraju, w którym dana NFIU się znajduje, ze „szpicą” natowską złożoną z oddziałów innych państw. Dotyczy to szkoleń, wspólnych manewrów, czy koordynacji transportu ciężkiego sprzętu, działań wywiadowczych. Zagrożeniem dla koncepcji odstraszania konwencjonalnego jest zróżnicowanie interesów poszczególnych krajów. Część państw członkowskich NATO nie czuje się bezpośrednio zagrożona przez Rosję. Dlatego niezbędny będzie konsensus, polegający na wypracowaniu wizji współpracy strategicznej opartej na wspólnych wartościach i długofalowych interesach wszystkich członków NATO.