Artykuł jest kontynuacją dyskusji na temat polityki międzynarodowej prezydenta Baracka Obamy w trakcie jego dwukrotnej kadencji, w odniesieniu do głoszonych wartości i wpływu na bezpieczeństwo globalne. Można zauważyć, że jego podejście do polityki międzynarodowej było nastawione bardziej ideologicznie niż w przypadku innych amerykańskich administracji. Jednym z ważniejszych i ostatnich eksplanacji takiego działania był wywiad z nim i późniejsza debata w miesięczniku „The Atlantic”. Autorzy sugerują w odniesieniu do tej dyskusji dychotomiczną korelację między lewicowo-liberalnymi poglądami prezydenta Obamy a poszukiwaniem przez amerykański establishment politycznie poprawnej ideologii, którą można było wykorzystać jako narzędzie lub tarczę ideologiczną dla potrzeb międzynarodowych rozgrywek w ramach „dobrych intencji” przez pryzmat odpowiednio rozwiniętych prezydenckich przemówień. Niektóre z amerykańskich mediów były częścią wytłumaczenia tej korelacji. W tym sensie pojawia się dwoiste pytanie, jak dobre jest takie podejście dla relacji transatlantyckich oraz jak wpływa na bezpieczeństwo światowe. Autorzy rewaluują z perspektywy swojego wcześniejszego artykułu część polityki prezydenta Obamy w odniesieniu do bezpieczeństwa światowego. Fundamentalna treść odnosi się do dyskusji w „The Atlantic”, jednakże główne elementy skupiają się na związkach przyczynowo-skutkowych, w sposób krytyczny przedstawiających prezydencką politykę bezpieczeństwa w odniesieniu do amerykańskiego realizmu w stosunkach zagranicznych oraz perspektywy pragmatycznej.