Po raz pierwszy w historii najnowszej żołnierze Wojska Polskiego uczestniczyli równocze- śnie w dwóch operacjach wojskowych o wysokiej częstotliwości i ryzyka zadań. W przypadku operacji „Trwała wolność” i Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa w Afganistanie oraz operacji „Wolność dla Iraku” – udział polskich kontyngentów wojskowych skoncentrowany był wokół działań stabilizacyjnych, przechodzących w stabilizacyjno-szkoleniowe. Takie zaangażowanie związane było nie tylko z wysiłkiem i zdolnościami organizacyjnymi wojska, lecz także z polityczną odpowiedzialnością za udział narodowego komponentu w działaniach wojennych i ponoszonymi z tego tytułu kosztami finansowymi i społecznymi. Najwyższe władze w Polsce, decydując o udziale Polskiego Kontyngentu Wojskowego w 2002 r. w operacji „Trwała wolność”, nie brały pod uwagę, że sytuacja w Afganistanie przekształci się w długotrwały konflikt wojenny. Początkowa obecność polskich żołnierzy w tym kraju uwzględniała realne możliwości wojskowe i ekonomiczne. Zaakceptowanie w 2006 r. przez rząd koalicji PiS/Samoobrona/LPR decyzji o rozszerzeniu zadań PKW oznaczało poważne obciążenie dla budżetu państwa. Do apogeum zwiększenia obecności PKW w Afganistanie doszło po przejęciu władzy przez koalicję PO/PSL. Nieprzygotowany pod względem wojskowym (sprzęt i wyposażenie) polski kontyngent przejął w 2008 r. samodzielną odpowiedzialność zadaniową za prowincję Ghazni. Polski Kontyngent Wojskowy w Afganistanie liczył w sumie piętnaście zmian (najliczniejsza VII – 2,6 tys. osób), w których udział wzięło prawie 25,5 tys. żołnierzy (w Iraku – 16 tys.). Życie straciło 44 żołnierzy i jedna osoba cywilna (ratownik medyczny); liczba poszkodowanych wyniosła 860, w tym 363 poważnie rannych. Liczba żołnierzy odczuwających skutki stresu pourazowego – dotąd nieznana. Oficjalnie Polska wydała 6 mld zł, w tym: 2,2 mld na bieżące funkcjonowanie PKW, 2,1 mld na sprzęt i uzbrojenie, 235 mln na transport lotniczy. W latach 2010-2011 koszty funkcjonowania PKW przekroczyły 2,5 mld zł. Pytaniem otwartym pozostaje: czy tak gigantyczny wysiłek wojskowy sił NATO i innych państw oraz zobowiązania finansowe i społeczne, jakie zaangażowano w prawie czternastoletnią wojnę w Afganistanie przyczynią się do tego, że w tym kraju zapanuje wreszcie spokój i ład społeczny?