Pierwsza połowa drugiej dekady XXI wieku wskazuje, że świat stał się coraz bardziej nieprzewidywalny, niebezpieczny, naznaczony wymogami chwili i zarazem nowymi wyzwaniami. Otwarte pozostają pytania: jak światowy kryzys zmieni układ sił na świecie?, kto z niego wyjdzie wzmocniony, a kto osłabiony?, jakie są szanse na innowacje ustrojowe?, czy jednostka ma szanse obrony przed chciwością i legitymizacją biedy? Nigdy wcześniej przeciętna jednostka nie odczuwała tak drastycznych skutków kryzysu ekonomicznego, społecznego, etniczno-terytorialnego. Pytania dotyczą także istoty i sensu służby publicznej, tak ważnej w rozchwianym świecie wartości dla przywracania naturalnego (ontycznego) harmonicznego klimatu kształtowania zaufania, zgody i nadziei, zwłaszcza kiedy przyszło żyć w bezwzględnych czasach konkurencji, powszechnego udowadniania jednych racji nad innymi oraz utraty postrzegania i ponoszenia odpowiedzialności za dobro wspólne. Praktyka neoliberalizmu ujawniła, że obca jest mu idea dobra publicznego/wspólnego, że liczy się tylko zbiór dóbr indywidualnych, że społeczeństwo to przestrzeń zapewniająca swobodny dostęp i penetrację różnym eksponentom wolnego rynku. Takie podejście spowodowało zapaść myślenia w kategoriach solidarnej odpowiedzialności za wspólnotę, wyparło chęć stosowania barier ochronnych uniemożliwiających urynkowienie wszystkiego, co przeszkadzałoby robieniu nieograniczonych prywatnych interesów. Demokracja od połowy lat 90. XX wieku stała się stanem domyślnym wszystkich rozwiniętych społeczeństw, oddając decydujący głos globalizacji gospodarczej anonimowym rynkom finansowymi agencjom ratingowym. Nastąpiła wyraź- na alienacja elit, ludzie stali się widzami historii; doszło do zakłócenia równowagi pomiędzy prawami naturalnymi i obywatelskimi, dla których utrzymania powstało społeczeństwo, a prawami politycznymi, za pomocą których tworzy się społeczeństwo. Do głosu doszła kryminalizacja i zarządzanie biedą.