Wiele organizacji funkcjonujących we współczesnym świecie ma charakter rozproszony. Struktury rozproszone mogą sprawnie funkcjonować dzięki technologiom informatycznym. W artykule eksponowany jest problem bezpieczeństwa struktur rozproszonych ze szczególnym uwzględnieniem bezpieczeństwa informacyjnego w sytuacjach kryzysowych. Identyfikowany jest przede wszystkim problem zapewniania i utrzymywania oczekiwanego poziomu bezpieczeństwa informacyjnego, głównie w aspekcie ciągłości działania ze szczególnym uwzględnieniem maksymalizacji użyteczności oraz wartości poszczególnych jednostek powiązanych odpowiednimi relacjami w warunkach kryzysowych. Oznacza to potrzebę dynamicznego dostosowywania struktur do zadań realizowanych w środowisku silnych ograniczeń czasowych i zasobowych. Ważną rolę można tu przypisać koncepcji X-engineeringu, która może być swoistą strategią zarządzania bezpieczeństwem organizacji rozproszonej przestrzennie i informacyjnie z uwzględnieniem technologii ICT2. Koncepcja ta bazuje na triadzie: proces, propozycja, partycypacja. Procesy uzyskują więc status obiektów organizacyjnych i możliwy jest wówczas dynamiczny dobór ich realizatorów. Może nastąpić zatem decentralizacja funkcji decyzyjnych stosownie do kompetencji podmiotów realizujących w rozproszeniu terytorialnym wspólne procesy. Elastyczność zmiany struktur wykonawczych w zależności od zadań i dostępności zasobów może być zapewniona przez tzw. struktury typu H-H, które uwzględniają stany dyspersji, tj. decentralizacji funkcji decyzyjnych w warunkach braku zagrożeń oraz centralizacji funkcji decyzyjnych w sytuacji kryzysowej (zagrożeń). Narzędzia informatyczne różnych klas zapewniają skuteczną realizację procesów roboczych i decyzyjnych.