PL EN
ARTYKUŁ PRZEGLĄDOWY
GENEZA I EWOLUCJA MODELU ODPOWIEDZIALNOŚCI KARNEJ ZA UDZIAŁ W ORGANIZACJACH PRZESTĘPCZYCH W PRAWIE POLSKIM
 
Więcej
Ukryj
1
Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie
 
 
Data publikacji: 01-12-2013
 
 
SBN 2013;4(1): 157-175
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Jak trafnie zauważył J. Makarewicz, przestępne współdziałanie jest zjawiskiem tak dawnym jak samo przestępstwo. Prowadzi niekiedy do utworzenia organizacji przestępczej. Wówczas reakcja prawnokarna przybiera postać szczególną. Opracowanie analizuje genezę i ewolucję modelu odpowiedzialności karnej za udział w organizacjach przestępczych w polskim prawie – od średniowiecza po dzień dzisiejszy. Analiza ta prowadzi m.in. do wniosku, że model ten nie zmienił się zasadniczo od uchwalenia kodeksu karnego z 1932 roku. Opiera się na uznaniu udziału w związku (aktualnie – także w zorganizowanej grupie) o celu przestępnym za odrębny rodzaj przestępstwa. W toku implementacji europejskiej Decyzji ramowej Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu dostosowano odpowiednie przepisy polskiego prawa do jej wymogów. W konsekwencji polskie prawo karne przewiduje obecnie (i definiuje) przestępstwo o charakterze terrorystycznym, które może być również celem zorganizowanej grupy lub związku przestępnego. Tym samym prawo dostrzega związek między terroryzmem a przestępczością zorganizowaną. Odpowiedzialność karna za udział w zorganizowanej grupie lub związku przestępnym jest bowiem współcześnie najważniejszym instrumentem prawnokarnym zwalczania zorganizowanej przestępczości.
 
REFERENCJE (17)
1.
J. Bardach, Historia państwa i prawa Polski, t. I, Warszawa 1973.
 
2.
J. Bardach, M. Senkowska-Gluck (red.), Historia państwa i prawa Polski. T. III odrozbiorów do uwłaszczenia, Warszawa 1981.
 
3.
K. Buchała, P. Kardas, J. Majewski, W. Wróbel, Komentarz do ustawy o ochronieobrotu gospodarczego, Warszawa 1995.
 
4.
T. Cyprian, J. Sawicki, Prawo norymberskie. Bilans i perspektywy, Warszawa–Kraków1948.
 
5.
Z. Kaczmarczyk, B. Leśnodorski, Historia państwa i prawa Polski. T. II od połowyXV wieku do r. 1795, Warszawa 1971.
 
6.
Kodex kar głównych i poprawczych, Warszawa, w drukarni Kommissyi Rządowej Sprawiedliwości 1847.
 
7.
L. Kubicki, Zbrodnie wojenne w świetle prawa polskiego, Warszawa 1965.
 
8.
W. Maisel, Poznańskie prawo karne do końca XVI wieku, Poznań 1963.
 
9.
J. Makarewicz, Polskie prawo karne. Część ogólna, Lwów 1919.
 
10.
J. Makarewicz, Prawo karne. Wykład porównawczy z uwzględnieniem prawa obowią-zującego w Rzeczypospolitej Polskiej, Lwów–Warszawa 1924.
 
11.
W. Makowski (oprac.), Kodeks karny obowiązujący tymczasowo w RzeczypospoliotejPolskiej na ziemiach b. zaboru rosyjskiego, Warszawa 1922.
 
12.
I. Nowicka, M. Enerlich, Związek przestępczy lub grupa zorganizowana, „Jurysta”,1996, nr 4, s. 23-24.
 
13.
G. Rejman, Prawo karne w latach 1944-1956, „Studia Iuridica”, tom 22, Warszawa 1992.
 
14.
G. Rejman, Prawo stanu wyjątkowego i odpowiedzialność karna za jego wprowadzeniea praktyka, „Studia Iuridica”, tom 27, Warszawa 1995.
 
15.
K. Sójka-Zielińska, Historia prawa, Warszawa 1989.
 
16.
J. Śliwowski, Kodeks karzący Królestwa Polskiego (1818 r.). Historia jego powstaniai próba krytycznej analizy, Warszawa 1958.
 
17.
L. Tyszkiewicz, Udział w związkach i zgromadzeniach przestępnych, (w:) dz. zb. podred.: I. Andrejewa, L. Kubickiego, J. Waszczyńskiego, System prawa karnego. Tom IV.Część 2. O przestępstwach w szczególności, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź1989.
 
ISSN:2082-2677
Journals System - logo
Scroll to top