Minęło ponad osiem lat, odkąd Federacja Rosyjska nielegalnie podbiła Krym. Było to prawdopodobnie apogeum największego szumu o „rosyjskiej wojnie hybrydowej”. Niektórzy autorzy w literaturze przedmiotu całkowicie zakwestionowali tę koncepcję, inni postrzegali ją jako nowy sposób prowadzenia wojny. W ostatnich latach wojna hybrydowa stała się nowym, ale kontrowersyjnym terminem w akademickich, politycznych pozycjach książkowych, sugerującym rodzaj połączenia różnych środków i metod wojskowych i pozamilitarnych. Trwający konflikt wojenny na Ukrainie pokazał, jak ważną rolę odgrywa dobrze zorganizowana propaganda. Nie można zapominać, że jednym z najważniejszych celów współczesnych wojen hybrydowych jest wygranie bitwy w umyśle wroga. Aby to osiągnąć, niezbędny jest wolny rynek mediów, na którym agresor zajmuje silną pozycję lub taki poziom dostępu do nowoczesnych technologii telekomunikacyjnych wśród ludności atakowanego państwa, co pozwoli na szerokie zapoznanie się z propagandą oraz materiały informacyjne zamieszczane na portalach społecznościowych, stronach internetowych. Celem artykułu jest przedstawienie problematyki wojny hybrydowej we współczesnym świecie. Biorąc pod uwagę ogrom i głębię spostrzeżeń Messnera, można by oczekiwać, że jego praca zajmie bardziej poczesne miejsce we wszystkich analizach i dyskusjach związanych z „rosyjską wojną hybrydową”. ”. Odnosi się to zwłaszcza do szumu wokół artykułu (również bardzo interesującego) napisanego przez rosyjskiego generała Gierasimowa w 2013 roku na temat tendencji do zacierania granic między stanami wojny i pokoju. Formuła wojny hybrydowej we wschodniej Ukrainie i doktryna Gierasimowa zapoczątkowała dyskusję o sile militarnej Rosji, stanie i znaczeniu sił konwencjonalnych, zdolności do projekcji siły, stanie i zakresie instrumentów pozamilitarnych, które w ramach efektu synergii mogą wspierać militarne, ze szczególnym uwzględnieniem roli propagandy.