Światowy terroryzm wymusza przedsięwzięcia w zakresie koalicyjnej walki często z dala od terytoriów narodowych państw nim zagrożonych. Nie zwalnia to jednak przywódców państw, odpowiedzialnych za bezpieczeństwo ich społeczeństw, od braku zainteresowania ochroną i obroną terytorium narodowego. A to z kolei wymusza dodatkowe wzmocnienie struktury służącej tej ochronie i obronie – tj. instytucji obrony narodowej. W Polsce tymczasem następuje powolna degradacja tej instytucji i komponentu wojskowego jej służącemu. Przez to Ministerstwo Obrony Narodowej staje się organem zagranicznej interwencji wojsk operacyjnych, w małym stopniu zajmującym się ochroną i obroną terytorium narodowego Polski. A to w wypadku geopolitycznego położenia RP i wniosków z historii staje się problemem strategicznym, wywołującym konieczność pilnego wstrzymania tego destrukcyjnego dla bezpieczeństwa narodowego procesu. Wyjściem z tej niekomfortowej strategicznie sytuacji jest właściwe opracowanie strategii bezpieczeństwa narodowego, strategii obrony narodowej i narodowej strategii wojskowej oraz odtworzenie sprawdzonych w innych państwach demokratycznych, oraz w Polsce, komponentów wojsk, które byłyby nie tylko gwarantem niepodległości RP, lecz także siłami interwencji wojewodów na potrzeby wewnętrzne państwa polskiego m.in. w czasie sytuacji kryzysowych.