Z dniem 1 stycznia 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 21 czerwca 2013 r. o zmianie ustawy o urzędzie Ministra Obrony Narodowej oraz niektórych innych ustaw, która wprowadziła dość radykalne zmiany w „pokojowym” (obowiązującym poza czasem wojny) systemie kierowania, a w szczególności dowodzenia Siłami Zbrojnymi Rzeczypospolitej Polskiej. Od tej daty w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na najwyższym szczeblu dowodzenia nie obowiązuje, przynajmniej w czasie pokoju, zasada jednoosobowego dowodzenia, czego nie wyartykułowano w uzasadnieniu projektu wspomnianej ustawy. Wyklucza ją ustawowe usytuowanie na tym szczeblu hierarchii organizacyjnej trzech najwyższych dowódców, właściwych rzeczowo w określonych sferach, niepozostających wobec siebie w hierarchicznej podległości służbowej. Nie pozwala na zmianę tego stanu przyznanie Szefowi Sztabu Generalnego Wojska Polskiego określonych bardzo ogólnikowo i wywiedzionych dopiero w drodze interpretacji zapisu ustawowego kompetencji nadzorczych względem Dowódcy Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych i Dowódcy Operacyjnego Rodzajów Sił Zbrojnych. Żadnego z tych dowódców regulacje ustawowe nie uprawniają do dowodzenia pozostałymi. Nie można przyjąć, by powszechnie artykułowana i aprobowana zasada cywilnej kontroli nad armią oznaczała przypisanie cywilnemu ministrowi kompetencji dowodzenia, a nie kierowania, armią. Można natomiast stwierdzić, że zasada jednoosobowego dowodzenia została zachowana w obszarach przyporządkowanych odpowiednio: Szefowi Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Dowódcy Generalnemu Rodzajów Sił Zbrojnych, Dowódcy Operacyjnemu Rodzajów Sił Zbrojnych, gdy chodzi o dowodzenie każdego z nich w swoim obszarze.