Człowiek poprzez codzienne funkcjonowanie w różnych systemach działania, jest jakby „zanurzony” w czasoprzestrzeni. Bezpieczeństwo nie powinno być zatem pojmowane jako właściwość systemu działania, lecz jako hipotetyczny element na styku systemu i otoczeniem. Niezdatność tego systemu generuje zawodność bezpieczeństwa systemu i pociąga za sobą jego zniszczenie. Artykuł stanowi kontynuacje problematyki metateoretycznych rozważań na temat securitologii. Autor miał na celu zestawienie dyscyplin naukowych, które w swoich zakresach przedmiotowych i metodologicznych wchodzą w skład najnowszej nauki o bezpieczeństwie i dysponują możliwościami wykorzystania ich dorobku w badaniach securitologicznych. Główny problem badawczy wyrażania się w pytaniu: jakie są możliwości zastosowania różnych dyscyplin naukowych w kompleksowo pojmowanych naukach o bezpieczeństwie? W toku procesu poznawczego zastosowano wnioskowanie dedukcyjne ze wzorców i modeli nauk systemowych oraz analogię.