Największa zmiana w dziejach polityki obronnej i strategii wojskowej Sojuszu Północnoatlantyckiego nastąpiła w 2014 roku w odpowiedzi na serię cyberataków przeciw państwom członkowskim i partnerskim NATO – Estonii w 2007 roku, Stanom Zjednoczonym i Gruzji w 2008 roku, i innym w latach późniejszych – oraz na ogólną transformację środowiska bezpieczeństwa, w którym wojna cybernetyczna i inne zagrożenia dla cyberbezpieczeństwa szybko zyskują na znaczeniu. Na szczycie w Walii w 2014 roku NATO uznało, że cyberobrona jest częścią zbiorowej obrony jako centralnego zadania sojuszu i że artykuł 5 Traktatu Północnoatlantyckiego – „Strony zgadzają się, że zbrojna napaść na jedną lub więcej z nich w Europie lub Ameryce Północnej, będzie uznana za napaść przeciwko nim wszystkim . . . ” – może być przywołany w przypadku cyberataków. To oświadczenie jest pierwszym i jedynym rozszerzeniem znaczenia artykułu 5 oraz pierwszym i jedynym dodaniem nowego rodzaju wojny do polityki i strategii NATO. Po tej zmianie sojusz musi stawic czoła nowym wyzwaniom, pilnym i trudnym nie mniej od starych wyzwań wojny kinetycznej lub broni masowego rażenia. Artykuł dotyczy najszerszego strategicznego kontekstu zmiany. Analiza jest prowadzona w świetle globalnej myśli strategicznej i rozwoju wojny poprzez dzieje. Wchodząc w nową przestrzeń strategiczną cyberowjny, NATO wykazuje, że należy do najbardziej nowoczesnych i zaawansowanych potęg świata, a jednocześnie wraca do starożytnej – i trwałej – zasady strategii: informacja nie jest podrzędna wobec siły. Tak sojusz odchodzi od Carla von Clausewitza i zbliża się do Sun Zi. Uznanie cyberprzestrzeni za przestrzeń strategiczną nawiązuje również do innej wpływowej idei dziedzictwa strategii: do koncepcji „wielkiego terenu publicznego” (“the great common”), władza nad którym daje klucz do władzy nad światem, i nad wojną i pokojem w świecie. Alfred Thayer Mahan uważał ocean światowy za „wielki teren publiczny”, przecinany przez żywotne szlaki handlowe i floty konkurujące o wyższość. Dziś cyberprzestrzeń jest tak otwarta, żywotna i łatwa do podboju, jak przestrzeń morska była w wizji Mahana. Wojna cybernetyczna także rodzi obietnicę i pokusę rozstrzygającego uderzenia – pierwszego i zarazem ostatniego na wojnie – które pozwala obejść wszystkie elementy obrony przeciwnika i sparaliżować wrogi kraj. To nowa wersja – mniej lub równie śmiercionośna, zależnie od taktyki cyberataków podczas ofensywy cybernetycznej – idei bombardowania strategicznego i całej koncepcji siły powietrznej według jej wizjonera Giulio Douhet, a potem według strategii nuklearnej. Na koniec artykuł podaje dwie praktyczne rekomendacje co do polityki i struktury Sojuszu Północnoatlantyckiego na rozwijającą się nową erę. Potrzebny jest teraz szybki ciąg dalszy przełomowej decyzji Szczytu w Walii. Cyberobrona powinna zostać w pełni włączona – jako integralna część – do następnej Koncepcji Strategicznej NATO. Nowa Koncepcja Strategiczna jest spodziewana w roku 2020 lub zbliżonym, ale może być opracowana wcześniej z powodu przyśpieszającej przemiany środowiska bezpieczeństwa. NATO powinno również rozważyć ustanowienie globalnego Dowództwa Cybernetycznego dla utrzymania inicjatywy i dla zapewnienia wiarygodności artykułu 5 Traktatu Północnoatlantyckiego w rozszerzonym znaczeniu. Ta wiarygodność będzie natychmiast, ciągle i wszechstronnie testowana przez wielu graczy globalnej gry.