Autor stara się rozwikłać dylemat związany z realnym i etymologicznym pojmowaniem bezpieczeństwa, jego konwencjonalnym i często polisemantycznym definiowaniem, a naturalnym i istotowym określaniem. W rozwikłaniu tym wskazuje na dwa rodzaje nazw wyróżniane już przez Platona i Arystotelesa, a mianowicie : konwencjonalne i naturalne. Stąd analityka semantyczna i objaśnienie pomieszczone w następnych częściach wywodu dotyczą znaczenia: konwencjonalnego nazwy złożonej bezpieczeństwo, naturalnego tej nazwy w języku polskim i nie tylko w języku polskim. Konkluzją wywodu są konstatacje wskazujące, z jednej strony, na nietrafne i konwencjonalne określenia bezpieczeństwa – najczęściej brak zagrożeń − z drugiej zaś na trafne i naturalne – raczej przez lub za pomocą pieczy, kontroli i troski. Te ostatnie mają umocowanie etymologiczne i semantyczne w archaicznej nazwie występującej w języku polskim, a mianowicie: przezpieczeństwo. Również osadzenie znaczenia nazwy bezpieczeństwo w łacińskim securitas (se – każdy; cura – piecza) znaczy każdą pieczę, nadzór i kontrolę oraz dbałość. Stąd rekomendacja dla takiej naturalnej i trafnej definicji nazwy bezpieczeństwo, która głosi, że jest ono takim stanem rzeczy, którego specyfiką jest piecza, troska i kontrola oraz dbałość. W przeciwieństwie do tej naturalnej definicji, konwencjonalne określenia bezpieczeństwa identyfikują tę nazwę złożoną z brakiem zagrożeń, chociaż może z czymkolwiek, np. pewnością lub niezawodnością albo stabilnością itp.