Artykuł jest pierwszą z czterech planowanych publikacji poświęconych bezpieczeństwu egzystencjalnemu, które jest pojmowane jako świadomy stan ograniczania (lub znoszenia) cierpienia i innych zagrożeń umysłowych związanych z przemijalnością (śmiercią) życia. Kres istnienia jest zatem traktowany jako źródło traumy, stresu oraz niepokoju zrodzonego z obaw przed niebytem. Bezpieczeństwo egzystencjalne jest więc ofertą upowszechniania otuchy mentalnej, czyli wprowadzania spokoju do umysłów ludzi przestraszonych materialistyczną i pozbawianą nadziei analizą rzeczywistości, nie znajdują potwierdzenia ani w fizyce kwantowej, ani w medycznych badaniach nad NDE (doświadczeniami śmierci klinicznej). Bezpieczeństwo egzystencjalne oddalone jest od teologii, pomimo że odrzuca także jednowymiarową interpretację bytu i opowiada się za sugerowaną w mechanice kwantowej, neurobiologii, psychiatrii oraz noetyce dualistyczną koncepcją organizacji bytu, wedle której świadomość jest istotą niezależną od mózgu (materii) i strukturą życia oddzielną od powłoki somatycznej niemającej osobowości, gdyż ta jest we władaniu umysłu (świadomości). Jednakże celem artykułu nie jest metafizyczne uzasadnianie bezpieczeństwa egzystencjalnego, lecz ukazanie jego przejawów w myśli filozoficznej. Dlatego też w materiale naszkicowane są pierwsze stanowiska na śmierć mające kontekst egzystencjalny i sekuritalny uwidoczniony w antycznej europejskiej filozofii. Z tego też powodu w tekście przedstawiono poglądy na przemijanie obecne w tradycji orfickiej, pitagorejskiej, heraklitejskiej, sokratejskiej, platońskiej, arystotelesowskiej, epikurejskiej, stoickiej oraz neoplatońskiej.