Artykuł jest zwieńczeniem serii czterech tekstów, które poświęcone zostały przemijaniu traktowanemu jako rudyment (podstawa i początek) utraty poczucia bezpieczeństwa traktowanego jako istotny (fundamentalny) przejaw destrukcji człowieczej egzystencji. Przemijanie jako parametr fizyczny i mechanizm ewolucyjny określone jest przez same prawa natury, co nie zmienia tego, że pozostaje niewyczerpanym źródłem ludzkiej trwogi, uzmysławiając zupełnie doraźny wymiar naszej doczesności. Przemijanie znamionuje nietrwałość egzystencji i w związku z tym uświadamia niedorzeczność ludzkiego bytu rozpościerającego się w cieniu śmierci i umierania. Dlatego też rozważania zawarte w artykule dotyczą projekcji bezpieczeństwa będącego przejawem refleksyjnego myślenia o doczesności, która nie uwalnia nas od trwogi tymczasowości, krótkotrwałości i doraźności życia. Z tego punktu widzenia w materiale przytacza się filozoficzne wypowiedzi i poglądy należące do retoryki egzystencjalnej i dlatego pośród frapujących autorów reprezentantów filozofii życia znaleźli się myśliciele niestroniący od wątków tanatologicznych. Dlatego tez w tekście sięgnięto po stanowiska Fryderyka Nietzschego, Erazma Majewskiego, Wilhelma Diltheya, Miguela de Unamuny, Mikołaja Bierdiajewa, Lwa Szestowa, Carla Gustawa Junga, Pierre’a Teilharda de Chardina, Karla Jaspersa, Gabriela Marcela, Martina Heideggera, Alberta Camusa, Paula Ricoeura, Emmanuela Levinasa, Vladimira Jankelevitcha, Henryka Elezenberga, Józefa Tischnera, Jana Szczepańskiego, Józefa Bańki, Zygmunta Baumana i innych, które nawiązują do problematyki sekuritalnej w jej warstwie egzystencjalnej.