W artykule przedstawiono ekspansyjne działania Federacji Rosyjskiej po 1991 r., ich wpływ na postrzeganie środowiska bezpieczeństwa przez Rzeczpospolitą Polską oraz wykonano analizę potęgi Polski, Rosji oraz wybranych państw Europy, których interesy mogą spowodować wzajemną antagonizację lub współpracę w jej wschodniej części. Należą do nich Ukraina, Niemcy, Szwecja, Finlandia i Turcja. Celem polityki Kremla jest zburzenie dotychczasowego porządku międzynarodowego, co powoduje wzrost napięcia w krajach ościennych, które czują się zagrożone, będąc potencjalnym obiektem kolejnej agresji. Wykonane badanie potęgi ukazało znaczącą dysproporcję siły pomiędzy Polską a Rosją na korzyść tej drugiej. W związku z tym, można postawić tezę, że polityka Federacji Rosyjskiej stanowi istotne zagrożenie dla interesów państwa polskiego, a dysproporcja potęg może być równoważona poprzez współpracę międzynarodową i zawiązywanie sojuszy wielo- lub bilateralnych z poszczególnymi podmiotami państwowymi. Celem artykułu jest potwierdzenie czy potęga potencjalnego sojuszu jest wystarczająca do przeciwdziałania polityce Kremla. Metodami badawczymi zastosowanymi w pracy są: obserwacja, badanie dokumentów oraz analiza i konstrukcja logiczna. Artykuł nawiązuje do paradygmatu Carla Jean’a, że geopolityka jest metodą rozumowania służącą konceptualizacji przestrzeni w wymiarach materialnych i niematerialnych, w celu poddania analizie sytuacji międzynarodowej oraz wyodrębnienia możliwości, celów i polityki jak również, koncepcji Roberta Kagana dotyczącej lekceważenia odradzającej się potęgi Rosji.