Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy i w jaki sposób międzynarodowe prawo praw człowieka chroni przed praktykami segregacjonistycznymi, zjawiskiem wciąż obecnym i przejawiającym się we współczesnym świecie w takich regulacjach jak zakaz małżeństw międzywyznaniowych, fizyczna separacja mężczyzn i kobiet w życiu codziennym czy segregacja romskich dzieci w szkołach. W pierwszej kolejności zwracam uwagę na problem konceptualizacji pojęcia „segregacja” oraz proponuję jego definicję, a także kategoryzację różnych przejawów segregacji. Wnioskuję również, że segregacja i dyskryminacja są zjawiskami odrębnymi, chociaż często powiązanymi i występującymi jednocześnie. W dalszych częściach artykułu instrumenty międzynarodowego prawa praw człowieka zostają poddane analizie mającej na celu znalezienie i sformułowanie normy zakazującej segregacji. Interpretacja prawa międzynarodowego prowadzi do wniosku, że nie zawiera ono wyraźnego i generalnego zakazu segregacji. Istnieją jednak pewne fragmentaryczne i rozproszone normy, które regulują kwestię praktyk segregacjonistycznych i które można odnaleźć zarówno w traktatach, jak i w prawie zwyczajowym, a także w interpretacjach proponowanych przez doktrynę i orzecznictwo.