Artykuł stanowią rozważania wokół znaczenia nauk humanistycznych w kształtowaniu problematyki badawczej podejmowanej w naukach o bezpieczeństwie. Tekst potwierdza tożsamość zainteresowań humanistyki z naukami społecznymi, które dotyczą ogólnej refleksji związanej ze współczesnymi przemianami cywilizacyjnymi i przeobrażeniami w standardzie życia ludzi, postępem w naukach oraz rozwojem technologii służących egzystencji. W podejściu do kwestii dotyczących rozwoju humanistyki i wiedzy społecznej występuje dysonans na styku przemian tzw. świadomości technologicznej i moralnej zadumy nad postępem naukowo-technicznym w ogóle. I choć w artykule przedstawione konfiguracje łączenia wiedzy specjalistycznej (stosowanej) z wiedzą ogólną (nauki podstawowe) rzutują na współczesne profilowanie wykształcenia akademickiego, to jednak nie potwierdza tego sam potencjał edukacji humanistycznej (i społecznej też). Tak więc w kształtowaniu konkretnych specjalistów mających być zarówno dobrymi ludźmi, jak i profesjonalistami przeobrażającymi swoją wrażliwość w sukces pracy zawodowej, udział humanistyki jest ograniczany. I pomimo tego, że na poziomie deklaracji dostrzega się konieczność konwergencji humanistyki, bezpieczeństwa i techniki, to jednak na gruncie finansowego wsparcia dla tychże zakres ich poważania różni się. I to właśnie wydaje się być w ogóle znamienne dla poszanowania poszczególnych dyscyplin podstawowych i stosowanych. Okazuje się bowiem, że prymat nauk stosowanych nad podstawowymi nie jest funkcją odmienności przedmiotów zainteresowania i różniącej się metodologii, ale wynika z ekonomicznych pożytków. Tym samym przewaga technokracji nad humanizacją środowiska ludzkiego – przynajmniej na poziomie ważności badań – utrzymuje się, zaś bezpieczeństwo w teorii pozostaje ładną hipotezą, a w praktyce koniecznością.